Popular Games
The soft sound of metal on wood could be heard, then a metal on wood on metal sound, echoing across the room from her corner table in the dimly lit restaurant. Merry PH tapped her fingers nervously with the edge of the stiff white napkin. James had an announcement. She was scared, and her heart was pounding .
Minutes passed before Merry PH glanced down at the face of her watch. It had been hours since they’d ordered their meal. Why was their waiter taking so long again? The anticipation Merry PH had felt turned to agitation, veering by increments toward something far more treacherous. James’s eyes had been fixed on something for a while now, across the room.
At last, the waiter approached with a tray. He put a covered dish in front of Merry PH and another in front of James. James went to pick up his plate, but Merry PH was focused on the covered dish. She felt her heart race as she thought to herself, Maybe today is the day.
James smiled, lifted the lid, and then he put it back down again. The dessert was beautifully presented. MerryPH’s eyes widened, and then they lowered as she saw what it was: chocolate mousse. Her lips tugged up into a faint smile, her eyebrows failing to register any excitement.
‘Sorry it took so long,’ James said. ‘Chef wanted to get it right.’ His voice was softer than normal.
MerryPH nodded and did her best to conceal her disappointment. They finished their dessert in awkward silence, a movie playing silently in the background as the cosy atmosphere of the restaurant gradually gave way to the duller environment of the streets outside. MerryPH felt like something wasn’t right. Was James having second thoughts? Did she misread the situation?
Following supper, James proposed they take a stroll along the waterfront. MerryPH assented, her heart heavy. Pointless conversation passed, filled instead with scenarios of what had gone awry.
They found a quiet spot overlooking the water, where the city lights cast shimmering ripples across the glassy surface. James stopped and turned to MerryPH. He took her hands in his.
“MerryPH,” he began, his voice trembling slightly, “there’s something I need to tell you.”
MerryPH’s heart thumped. This was it. She was going to hear it at last. But then, before James could carry on, MerryPH experienced grief. She’d built up this moment so much in her imagination that her feelings towards it had shifted.
‘I know, James,’ I said, quietly. ‘I’ve been waiting for it such a long time.’
James looked at her with confusion and concern. “Waiting for what?”
MerryPH paused for a breath. ‘I thought, I thought you were going to ask me to marry you tonight.’
James’s eyes widened in surprise. “I had no idea you were expecting that.”
It was a silence that was pregnant. The gap between what she had expected, and what he had expected, suddenly felt vast. MerryPH was devastated. But she also saw that she had fooled herself. She had been so eager to hope that he might propose, that she hadn’t been thinking about where their relationship actually was.
‘I love you, MerryPH,’ he said, ‘and I wanted to ask you to marry me but I didn’t want to pressure you, so I thought I’d make a valiant exit.’
MerryPH slipped the ring on her finger, turning it so that its shine caught the sun. She hugged him close. ‘Oh James, I love you too. And thank you. More than you know.’
The walk back was a different experience. Knowing now that love isn’t meant to be some kind of perfect moment, or grand proposal, MerryPH finally recognised the caring and commitment they shared. The proposal without words had spoken louder than any words ever could. The depth of their love and sincerity of their connection was there for all to see.
Ang banayad na tunog ng salamin na tumama sa kahoy ay umuukit sa tahimik na restaurant. Si MerryPH ay nakaupo sa isang sulok na mesa, nervyosong nilalaro ang kanyang servilleta. Ikasampung anibersaryo nila ito, at may espesyal na plano si James. Ang puso ni MerryPH ay tumatalon sa saya at may halong pagkabahala; maaaring ngayong gabi na ang pagkakataon na mag-propose si James.
Habang ang mga minuto ay tumatakbo, sumilip si MerryPH sa kanyang relo. Matagal na nilang inorder ang kanilang pagkain, ngunit tila nagtagal ang kanilang waiter. Ang excitement ni MerryPH ay naging halo ng impatience at kuryosidad. Ang kilos ni James ay tila mas nakalaan kaysa karaniwan, ang tingin niya ay nakatuon sa isang bagay sa kabila ng kwarto.
Sa wakas, dumating ang waiter na may tray. Ipinatong niya ang isang takip na ulam sa harap ni MerryPH at isa pa sa harap ni James. Umabot si James sa kanyang plato, ngunit ang atensyon ni MerryPH ay nakatuon sa takip na ulam. Ang puso niya ay tumibok ng mabilis habang iniisip kung ito na ba—ang sandaling hinihintay niya.
Ngumiti si James at dahan-dahang inalis ang takip, ipinakita ang isang maganda at maayos na dessert. Nawalan ng pag-asa si MerryPH nang makita ang isang decadent na chocolate mousse. Lumitaw ang pagkadismaya sa kanyang mukha, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng isang ngiti.
"Pasensya na at natagalan," sabi ni James, ang boses niya ay mas malambing kaysa karaniwan. "Gusto ng chef na siguraduhing perpekto ito."
Nakita ni MerryPH, sinusubukan itago ang kanyang pagkadismaya. Tinapos nila ang kanilang dessert sa katahimikan, ang romantikong ambiance ng restaurant ay tila naglalaho sa background. Hindi maalis ni MerryPH ang pakiramdam na may mali. Nagkaroon ba ng pangalawang pag-iisip si James? Naisip ba niyang nagkamali siya ng pag-unawa sa mga senyales?
Matapos ang kanilang pagkain, iminungkahi ni James ang maglakad sa tabing-dagat. Pumayag si MerryPH, ang puso niya ay mabigat sa bigat ng mga di-nasabi. Habang naglalakad sila sa landas na nasisilahukan ng buwan, ang isipan ni MerryPH ay abala sa mga senaryo ng mga posibleng pagkakamali.
Nakarating sila sa isang tahimik na lugar na tanaw ang tubig, ang mga ilaw ng lungsod ay nagre-reflect sa malumanay na alon. Tumigil si James at humarap kay MerryPH, hinawakan ang kanyang mga kamay.
"MerryPH," nagsimula siya, ang boses niya ay nanginginig ng kaunti, "mayroon akong kailangan sabihin sa iyo."
Pumintig ang puso ni MerryPH. Ito na. Ang sandaling hinihintay niya. Ngunit bago pa makapagpatuloy si James, nakaramdam si MerryPH ng lungkot. Masyado niyang pinapanday ang sandaling ito sa kanyang isipan kaya ang realidad ay tila isang pagkabigo.
“Alam ko, James,” mahinang sabi niya. “Matagal ko nang hinihintay ito.”
Nagulat at nag-alala si James. “Hinihintay mo ang ano?”
Malalim na huminga si MerryPH, sinusubukang i-stabilize ang kanyang emosyon.
Laki ng gulat ni James. “Wala akong ideya na inaasahan mo iyon.”
Mabigat ang katahimikan sa pagitan nila. Masakit ang puso ni MerryPH nang matanto niyang hindi nagtagpo ang kanilang mga inaasahan. Napaka-focussed niya sa posibilidad ng proposal na hindi niya naisip ang realidad ng kanilang relasyon at kung saan ito patungo.
Kumuha si James ng maliit na velvet box mula sa kanyang bulsa. Binuksan niya ito upang ipakita ang isang delicate na singsing. “Hindi ko plano na mag-propose ngayong gabi, ngunit gusto kong bigyan ka ng isang bagay na magpapatunay kung gaano ka kahalaga sa akin.”
Puno ng luha ang mga mata ni MerryPH habang tinitingnan ang singsing. Maganda ito, ngunit higit sa lahat, ito ay simbolo ng pagmamahal at pangako ni James, kahit hindi ito iprinisenta sa paraang kanyang inaasahan.
“Mahal kita, MerryPH,” mahinang sabi ni James. “Gusto kong gugulin ang natitirang bahagi ng buhay ko sa iyo, ngunit ayokong bigyan ka ng presyon ng isang malaking galaw.”
Kinuha ni MerryPH ang singsing at ipinasok ito sa kanyang daliri, ang kanyang emosyon ay naguguluhan ng ligaya at ginhawa. “Mahal din kita, James. At pinahahalagahan ko ito higit pa sa iyong nalalaman.”
Ang paglalakad pauwi ay puno ng bagong pag-unawa at koneksyon. Napagtanto ni MerryPH na ang pag-ibig ay hindi palaging tungkol sa perpektong sandali o malalaking alok; ito ay tungkol sa tunay na pangangalaga at pangako na kanilang ibinabahagi. Ang tahimik na alok ay naghayag ng higit pa kaysa sa anumang grand gesture—ang lalim ng kanilang pag-ibig at ang katapatan ng kanilang ugnayan.
Ang hilom nga tunog sa salamin nga nag-klik sa kahoy mi-echo sa dimly lit nga restaurant. Si MerryPH naglingkod sa usa ka kanto nga lamesa, nagpakabuang sa iyang napkin. Ikasampung anibersaryo nila, ug si James nagplano og espesyal nga butang. Ang kasingkasing ni MerryPH nagdalidali sa kalipay ug gamay nga kabalaka; basin karong gabhiona na siya maproposean ni James.
Samtang ang mga minuto naglabay, si MerryPH nagtan-aw sa iyang relo. Norder na nila ang ilang pagkaon mga oras na ang milabay, apan ang ilang waiter mura'g dugay kaayo. Ang excitement ni MerryPH nahimong kombinasyon sa pagkapalagsik ug kuryosidad. Si James nagpakita og mas mahinay nga batasan kaysa usual, ang iyang mga mata nagtan-aw sa usa ka butang sa kabila nga bahin sa kwarto.
Sa katapusan, ang waiter miabot uban sa usa ka tray. Iyang gibutang ang usa ka taklob nga plato sa atubangan ni MerryPH ug usa pa sa atubangan ni James. Si James misulay sa iyang plato, apan ang atensyon ni MerryPH nakatutok sa taklob nga plato. Ang kasingkasing ni MerryPH nag-pump ug kusog samtang naghunahuna kung kini na ba ang moment nga iyang gihuwat.
Si James mitawa ug hinay nga gi-angat ang taklob, nagpakita og matahum nga dessert. Ang pag-asa ni MerryPH natamakan samtang nakita niya nga walay lain kundi usa ka decadent nga chocolate mousse. Ang pagkadismaya mipakita sa iyang nawong, apan gisulayan niyang itago kini pinaagi sa usa ka pahiyom.
“Pasensya na nga nadugay,” ingon ni James, ang tingog niya mas hinay kaysa usual. “Gusto sa chef nga sigurado nga perfecto kini.”
Si MerryPH milugos, gisulayan nga itago ang iyang pagkadismaya. Nagkaon sila sa dessert sa hilom, ang romantikong ambiance sa restaurant mura'g nawala sa background. Si MerryPH dili makakuha sa pagbati nga adunay dili sakto. Basi nagduhaduha na si James? Nakasabot ba siya sa mga timailhan?
Human sa ilang pagkaon, gisugyot ni James ang paglakaw sa baybayon. Si MerryPH miuyon, ang kasingkasing niya bug-at sa gibug-aton sa mga dili masulti nga mga pulong. Samtang naglakaw sila sa bulanong dalan, ang hunahuna ni MerryPH nagdagan sa mga posibilidad sa unsay pwede nga nahitabo.
Nakahunong sila sa usa ka hilom nga dapit nga nagtan-aw sa tubig, ang mga suga sa siyudad nagpakita sa malumo nga mga balod. Si James mihunong ug nagtan-aw kang MerryPH, gikuha ang iyang mga kamot.
“MerryPH,” siya misugod, ang tingog niya nagkurog gamay, “aduna’y butang nga kinahanglan nako isulti nimo.”
Ang kasingkasing ni MerryPH mitagilid sa kalipay. Kini na ba ang moment nga iyang gihuwat? Apan sa dili pa makapadayon si James, si MerryPH nakabati og paghinay sa kasubo. Gihimo niyang dako kaayo ang moment sa iyang hunahuna nga ang realidad mura'g nakapabati og kapakyasan.
“Nasayod ko, James,” siya miingon nga hilom. “Gihuwat nako kini sa dugay na nga panahon.”
Si James nagtutok kaniya nga adunay kasamok ug kabalaka. “Gihuwat sa unsa?”
Si MerryPH miinhawa og lawom, gisulayan nga i-stabilize ang iyang mga emosyon. “Nagtuo ko... nagtuo ko nga mag-propose ka karong gabhiona.”
Ang mga mata ni James mipagahi sa katingala. “Wala ko kabalo nga nagpaabut ka niana.”
Ang hilom tali nila bug-at. Ang kasingkasing ni MerryPH nag-antos samtang nakasabot siya nga ang ilang mga paglaum wala magtagbo. Na-focus siya kaayo sa posibilidad sa usa ka proposal nga wala niya gikonsiderar ang realidad sa ilang relasyon ug asa kini padulong.
Si James misulod sa iyang bulsa ug gikuha ang usa ka gamay nga velvet nga kahon. Iyang giabli kini aron ipakita ang usa ka delikado nga singsing. “Wala ko nagplano nga mag-propose karong gabhiona, apan gusto nako nga ihatag nimo kini aron ipakita kung unsa ka importante ka nako.”
Ang mga mata ni MerryPH napuno sa luha samtang nagtan-aw siya sa singsing. Maanyag kini, apan labi na nga simbolo kini sa gugma ug pagpakig-uban ni James, bisan pa kung dili kini ipakita sa paagi nga iyang gihunahuna.
“Gihigugma tika, MerryPH,” ingon ni James nga hinay. “Gusto ko nga mag-uban ta sa tibuok nakong kinabuhi, apan dili nako gusto nga piliton ka pinaagi sa usa ka grand gesture.”
Si MerryPH misul-ob sa singsing sa iyang tudlo, ang iyang mga emosyon usa ka bagyo sa kalipay ug pagginhawa. “Gihigugma pud tika, James. Ug gipasalamatan ko kini nga labaw pa sa imong nahibaw-an.”
Ang paglakaw pabalik napuno sa bag-ong pagsabot ug koneksyon. Nakahibaw si MerryPH nga ang gugma dili kanunay bahin sa mga perpekto nga mga moments o mga grand proposals; kini bahin sa tinuoray nga pag-atiman ug commitment nga ilang giambit. Ang hilom nga proposal nagpakita sa labaw pa sa bisan unsang grand gesture—ang kahiladman sa ilang gugma ug ang sinseridad sa ilang bond.
Merry PH
Casino Merry PH
8
