Popular Games
Unlock endless fun with Merry PH Casino! Enjoy a variety of games including live Poker and hits like Slot for exciting prizes!
The second Ella picked up the seashell from the beach, her palm became uncomfortably warm. The shell – bumpy and sun-bleached on the outside – was soft and giving within, releasing a warm, inviting glow. She turned it over in her palm a few times, spread out the white spirals, and traced the lines on its surface.
Curious, she put the shell to her ear, and heard, instead of the usual rush of waves, a gentle, musical voice.
“Come closer.”
Ella started violently, her gaze fixed on the shell. What? Surely she was making this up? Had she seen him – heard him – before?
Her heart beat rapidly. The voice was gentle and escorting, like the wind travelling through the trees. It was not threatening but it was definitely unusual.
‘I’m… waiting?’ Ella whispered. She hadn’t even been sure if the shell could hear her – and now she wasn’t even sure if she was thinking straight.
‘ he replied. ‘I‘m a wish-giver. You have found me. Ask for whatever you truly desire, and it‘s yours.
Ella’s heart beat faster. A wish? This would be impossible. But the shell in her hand was warm, and she felt something inside herself, deep inside, that wanted to believe.
She looked around the deserted beach, the big waves rolling in to the shore, as if waiting for the seashell. She was thinking of her little brother, Max, who had been sick for a long time. The home used to be full of his roaring laughers. Now there was no sound. What she missed the most was his voice.
‘I want Max better.’ She paused. ‘I want Max better.’ She reached up and touched his cheek. ‘I want Max better.’ Her voice was thinner now, full of hope. I thought of the desperate energy of that dog. I hope Ella got better too.
The seashell exuded energy, its glow glimmering fiercely. Suddenly, the radiance disappeared, the seashell’s glow quenched. The shell cooled in her hand.
The voice was gone.
She was on the beach, holding the shell, her heart beating fast with a combination of misgivings and hope. She didn’t happen but she had the the right thing.
She arrived home that evening to the sound of laughter – indeed, it was Max who was laughing, sitting on the sofa with red cheeks and sparkling eyes, his face full of life and health. Her parents wore smiles of gentle pride.
Ella stood staring in the doorway, her eyes moist. That seashell – it had worked. She had finally gotten what she wished for.
Nang kunin ni Ella ang isang seashell mula sa beach, ang kanyang palad ay nakaramdam ng hindi komportableng init. Ang shell – mabangis at puti sa labas dahil sa araw – ay malambot at nagbibigay sa loob, na nagpapalabas ng isang mainit, mapagbigay na liwanag. Ikinuha niya ito sa kanyang palad nang ilang beses, ipinakalat ang mga puting spiral, at sinundan ang mga linya sa ibabaw nito.
Natagpuan, inilagay niya ang shell sa kanyang tainga, at narinig, sa halip na ang karaniwang pagmamadali ng mga alon, isang malumanay, musikang boses.
"Lumapit ka."
Nagsimula si Ella na maramdaman ang panginginig, ang kanyang tingin ay nakatuon sa shell. Ano? Tiyak na ginagawa niya ito? Nakita ba niya siya – narinig ba niya siya – bago?
Ang kanyang puso ay tumatakbo nang mabilis. Ang boses ay malumanay at nagdadala, tulad ng hangin na dumadaan sa mga puno. Hindi ito banta ngunit talagang hindi pangkaraniwang bagay.
'Naghihintay ako?' bulong ni Ella. Hindi niya nga sigurado kung makaririnig ang shell sa kanya – at ngayon hindi niya sigurado kung tama ang kanyang pag-iisip.
'Ako ay isang wish-giver,' sagot nito. 'Natagpuan mo ako. Humiling ng anumang tunay mong ninanais, at iyo na ito.'
Ang puso ni Ella ay tumatakbo nang mas mabilis. Isang wish? Ito ay imposible. Ngunit ang shell sa kanyang kamay ay mainit, at naramdaman niya ang isang bagay sa loob niya, malalim sa loob, na gusto maniwala.
Tumingin siya sa walang tao na beach, ang malaking alon na umabot sa dalampasigan, na tila naghihintay sa seashell. Iniisip niya ang kanyang nakababatang kapatid, si Max, na may sakit na matagal na. Ang bahay ay puno noon ng kanyang malakas na mga tawa. Ngayon ay walang tunog. Ang pinakanamimiss niya ay ang kanyang boses.
'Gusto kong gumaling si Max.' Huminto siya. 'Gusto kong gumaling si Max.' Itinaas niya at hinawakan ang kanyang pisngi. 'Gusto kong gumaling si Max.' Mas manipis na ang kanyang boses ngayon, puno ng pag-asa. Naisip ko ang desperadong enerhiya ng aso na iyon. Sana gumaling din si Ella.
Ang seashell ay nagpalabas ng enerhiya, ang kanyang liwanag ay kumikislap nang mabilis. Bigla, ang ningning ay nawala, ang liwanag ng seashell ay napatay. Ang shell ay naglamig sa kanyang kamay.
Ang boses ay wala na.
Nasa beach siya, hawak ang shell, ang kanyang puso ay tumatakbo nang mabilis na may kombinasyon ng pag-aalinlangan at pag-asa. Hindi nangyari ngunit ginawa niya ang tama.
Dumating siya sa bahay noong gabi sa tunog ng tawa – talagang si Max ang tumatawa, nakaupo sa sofa na may pulang pisngi at kumikinang na mga mata, ang kanyang mukha ay puno ng buhay at kalusugan. Ang mga ngiti ng kanyang mga magulang ay puno ng malumanay na pagmamataas.
Nakatayo si Ella na nakatitig sa pintuan, ang kanyang mga mata ay basa. Ang seashell na iyon – ito ay gumana. Nakuha niya sa wakas ang kanyang hiniling.
Sa dihang gikuha ni Ella ang usa ka seashell gikan sa baybay, ang iyang palad nagkaguol nga mainit. Ang shell – mabangis ug puti sa gawas tungod sa adlaw – malumo ug naghatag sa sulod, nga nagpalabas og usa ka mainit, mapasalamaton nga kahayag. Iyang gikuha kini sa iyang palad sa pipila ka higayon, gihiwa-hiwa ang mga puti nga spiral, ug gisundan ang mga linya sa ibabaw niini.
Natagbaw, iyang gibutang ang shell sa iyang dalunggan, ug nadungog, imbis sa kanunay nga pagdali sa mga balod, usa ka malumo, musikanhong tingog.
"Lumapit ka."
Nagsugod si Ella nga makulbaan, ang iyang pagtan-aw nakatuok sa shell. Unsa? Sigurado ba nga iyang gibuhat kini? Nakita ba niya siya – nadungog ba niya siya – una?
Ang iyang kasingkasing nagdali. Ang tingog malumo ug nagdala, sama sa hangin nga nagaagi sa mga kahoy. Dili kini banta apan tinuod nga dili pangkaranihang butang.
'Naghulat ako?' bulong ni Ella. Wala siya kasiguro kung makadungog ang shell kaniya – ug karon wala siya kasiguro kung husto ang iyang pag-hunahuna.
'Ako usa ka wish-giver,' tubag niini. 'Nakit-an mo ako. Pangayo og bisan unsa nga tinuod mong gusto, ug iyo na kini.'
Ang kasingkasing ni Ella nagdali. Usa ka wish? Kini imposible. Apan ang shell sa iyang kamot mainit, ug nakamatikod siya og usa ka butang sa sulod niya, maayo sa sulod, nga gusto motuo.
Nagtan-aw siya sa walay tawo nga baybay, ang dagkong mga balod nga naglupad sa baybayon, nga daw naghulat sa seashell. Naghunahuna siya sa iyang gamay nga igsoon, si Max, nga masakiton sa dugay na. Ang balay puno kaniadto sa iyang kusog nga mga katawa. Karon walay tingog. Ang iyang labing namiss mao ang iyang tingog.
'Gusto kong maayo si Max.' Mihunong siya. 'Gusto kong maayo si Max.' Iyang gitutokan ug gihikap ang iyang pisngi. 'Gusto kong maayo si Max.' Mas manipis na ang iyang tingog karon, puno sa paglaum. Nahunahuna ko ang desperadong enerhiya sa iro nga iyon. Sana maayo usab si Ella.
Ang seashell nagpagawas og enerhiya, ang kahayag niini nagdan-ag ug kusog. Sa kalit, ang kahayag nawala, ang kahayag sa seashell napalong. Ang shell nagkabugnaw sa iyang kamot.
Ang tingog nawala na.
Anaa siya sa baybay, nagkupot sa shell, ang iyang kasingkasing nagdali nga may kombisasyon sa pagduhaduha ug paglaum. Wala kini mahitabo apan iyang gibuhat ang husto.
Miabot siya sa balay niadtong gabi sa tingog sa katawa – tinuod, mao si Max ang nagkatawa, naglingkod sa sofa nga adunay pula nga mga pisngi ug nagdan-ag nga mga mata, ang iyang nawong puno sa kinabuhi ug kaayohan. Ang mga ngisi sa iyang mga ginikanan puno sa malumo nga pagmamataas.
Nagtindog si Ella nga nagtan-aw sa pultahan, ang iyang mga mata basa. Ang seashell nga iyan – kini nagbuhat. Nakuha niya sa katapusan ang iyang gihangyo.
Merry PH Casino
Casino Merry PH
MerryPH Casino
18
© 2024 All Rights Reserved Merry PH Casino
.
