Merry PH Casino

There was a library in a small town, pinned between low hills, but this library was special because they said the books there would fly the readers out of their ordinary world and into places they never thought could exist. Most people thought it was just a quaint little legend, but for Merry PH Casino, a girl who loved to hear stories, it was a beloved place of wonder.

One winter night, when the snow was falling outside, Merry PH Casino went for the first time to the library. Everybody had told her its powers were magical. Would she believe it? The library lay in the centre of the town. It was a vast building with a gilded ceiling. The bookshelves were very tall, full of heavy old books and volumes ablaze with light.

She entered a library where a smiling elderly librarian greeted her warmly. ‘Welcome to the Library of Dreams! How can I help you?’

For a while, Merry PH Casino was silent, then: ‘I’m looking for a book that takes me somewhere.’

The librarian's eyes twinkled with understanding. "Ah, an adventure seeker. Follow me."

She took Merry PH Casino to a quiet alcove in the library where an ancient book was placed on a rotating stand. The cover had elaborate carvings and the word Chronicles was printed in gold lettering above the title: The Lost Kingdom.

This book is special,’ the librarian said. ‘Inside it waits a world to explore, a world of danger and adventure. But once you start reading, you must finish.’

Merry PH Casino’s heart was beating fast. She read the first page. And then a whirlwind of light and colour stole over her.

And then she was in a forest. A beautiful, magical forest. The air was heady with the scent of blossoming flowers, and the trees rustled with secrets. She looked around slowly, staring into the woods, and saw a path.

She sat astride a lion that looked her in the eye and purred, and strolled under a sunshade with silk tassels held up by two soulful boys. Had she not been flying, she would have scampered across the tree tops with the fairies and stalked wood stumps with the wizards, who opened their eyes wide and proclaimed, This is Merry PH Casino, the youngest of the Pevensie children, and she is going to be very useful.’ She listened and listened.

But soon MerryPH Casino discovered that the adventure was more than just a ‘string of exciting happenings’. It was also a ‘discovery of herself’. She learned how to face her fears, make new friends who taught her the value of compassion and integrity, and how to overcome pain and obstacles.

One day she stumbled upon an old, dilapidated castle. Inside, in a dusty room filled with old forgotten books, Merry PH Casino found the founder’s old journal. She learned about the history of the library and the magical books that filled the shelves, each with a purpose beyond just storytelling.

The final journal entry was a letter to readers like Merry PH: ‘To the curious traveller, Remember that no one has ever gone on an adventure, and come back the same person.But those that are broken, and come out on top, are not the same as those who were never broken at all. You have been through fire.

With her new insights, Merry PH put down the journal and returned to the library. She returned to the pedestal to which the book was fixed and read the last page. Merry PH was again filled with light and returned to the library.

The librarian greeted her with a warm smile. "How was your journey?" she asked.

‘It was amazing,’ Merry PH exclaimed excitement. ‘I learnt so much and I had a wicked time.

The librarian nodded. ‘Well, I’m so glad to hear it.’ She looked up into my face. ‘You know the library will always be here for you, right? The books will always be waiting for you to open the covers and let them take you someplace new.’

Merry PH left the library that night full of awe and enchanted by the power of stories. From now on, she was not going to be afraid to go out and create her own. The stories she had heard were not escapism. They showed her the inner resources she had, and the courage she needed to face the challenges of real life.

And as she walked home through the snowy streets, Merry PH turned her gaze up to the stars. She felt, in that moment, like she’d found the key to everything; that it was less the stories inside the library that had charmed her—and more the way that it had averted her gaze from the end and pointed her starward instead.

From that moment, Merry PH came back to the library day after day, to start new adventures, and to discover what those books, magically changed, could reveal.

Merry PH Casino

May isang aklatan sa isang maliit na bayan, na nakatago sa pagitan ng mababang mga burol, ngunit espesyal ang aklatan na ito dahil sinasabi nilang ang mga libro roon ay magdadala sa mga mambabasa palabas ng kanilang pangkaraniwang mundo at sa mga lugar na hindi nila akalaing umiiral. Karamihan sa mga tao ay iniisip na ito ay isang kakaibang alamat, ngunit para kay Merry PH, isang batang mahilig sa mga kwento, ito ay isang minamahal na lugar ng kababalaghan.

Isang gabi ng taglamig, habang bumubuhos ang niyebe sa labas, pumunta si Merry PH sa unang pagkakataon sa aklatan. Lahat ay nagsabi sa kanya na ang mga kapangyarihan nito ay mahiwaga. Maniwala ba siya? Ang aklatan ay nasa sentro ng bayan. Ito ay isang malaking gusali na may gintong kisame. Ang mga estante ng libro ay napakataas, puno ng mabibigat na lumang libro at mga tomong nagniningning sa liwanag.

Pumasok siya sa aklatan kung saan isang ngiting matandang librarian ang malugod na sumalubong sa kanya. "Maligayang pagdating sa Aklatan ng mga Pangarap! Paano kita matutulungan?"

Sa ilang sandali, tahimik si Merry PH, pagkatapos ay: "Naghahanap ako ng libro na magdadala sa akin sa ibang lugar."

Nagmamadali ang mga mata ng librarian sa pag-unawa. "Ah, isang naghahanap ng pakikipagsapalaran. Sundan mo ako."

Dinala siya ng librarian sa isang tahimik na bahagi ng aklatan kung saan nakalagay ang isang sinaunang libro sa isang umiikot na stand. Ang pabalat ay may magarbong ukit at ang salitang "Kronika" ay nakalimbag sa gintong letra sa itaas ng pamagat: Ang Nawalang Kaharian.

"Espesyal ang librong ito," sabi ng librarian. Ngunit kapag nagsimula kang magbasa, kailangan mong tapusin."

Mabilis ang tibok ng puso ni Merry PH. Kinuha niya ang libro at binuksan ito. Binasa niya ang unang pahina. At pagkatapos ay isang buhawi ng liwanag at kulay ang bumalot sa kanya.

At pagkatapos ay siya ay nasa isang kagubatan. Isang magandang, mahiwagang kagubatan. Ang hangin ay puno ng amoy ng mga namumulaklak na bulaklak, at ang mga puno ay nagbubulong ng mga lihim. Dahan-dahan niyang tiningnan ang paligid, tumitig sa kagubatan, at nakita ang isang landas.

Umupo siya sa likod ng isang leon na tumingin sa kanya sa mata at umuungal, at naglakad sa ilalim ng isang payong na may mga sutla na tassel na hawak ng dalawang matatalinong batang lalaki. Kung hindi siya lumilipad, sana ay tumakbo siya sa itaas ng mga puno kasama ang mga diwata at maglakad-lakad sa mga log kasama ang mga salamangkero, na nagbubukas ng kanilang mga mata ng malaki at ipinahayag, "Ito si Merry PH, ang bunso sa mga bata ng Pevensie, at magiging napaka-kapaki-pakinabang siya." Nakinig siya at nakinig.

Ngunit sa madaling panahon, natuklasan ni Merry PH na ang pakikipagsapalaran ay higit pa sa isang ‘sunud-sunod na mga kapana-panabik na pangyayari’. Ito rin ay isang ‘pagkatuklas sa sarili’. Natutunan niyang harapin ang kanyang mga takot, makahanap ng mga bagong kaibigan na nagturo sa kanya ng kahalagahan ng malasakit at integridad, at paano mapagtagumpayan ang sakit at mga hadlang.

Isang araw, nadiskubre niya ang isang lumang, sira-sirang kastilyo. Sa loob, sa isang dusty na silid na puno ng mga lumang nakalimutang libro, natagpuan ni Merry PH ang lumang talaarawan ng tagapagtatag. Natutunan niya ang tungkol sa kasaysayan ng aklatan at ang mga mahiwagang libro na punung-puno ng mga estante, bawat isa ay may layunin higit pa sa simpleng pagkukuwento.

Ang huling tala sa talaarawan ay isang liham sa mga mambabasa tulad ni Merry PH: "Sa mga mausisa na manlalakbay, Tandaan na walang sinuman ang nakapagsimula ng pakikipagsapalaran, at bumalik na parehong tao. Binabasag ng mundo ang bawat isa at pagkatapos ay marami ang nagiging malakas sa mga nasirang bahagi. Ngunit ang mga nasira, at nakakaangat, ay hindi kapareho ng mga hindi kailanman nasira. Napagdaanan mo ang apoy. Ngayon ay ang pagkakataon mong muling ipanganak."

Sa kanyang mga bagong pananaw, ibinaba ni Merry PH ang talaarawan at bumalik sa aklatan. Bumalik siya sa pedestal kung saan nakatakda ang libro at binasa ang huling pahina. Muli siyang napuno ng liwanag at bumalik sa aklatan.

Ang librarian ay sinalubong siya ng isang mainit na ngiti. "Paano ang iyong paglalakbay?" tanong niya.

"Ang ganda," sigaw ni Merry PH na puno ng saya. "Marami akong natutunan at nagkaroon ako ng isang napaka-espesyal na karanasan."

Nagmamadali ang librarian. "Ayos lang na marinig yan." Tumingin siya sa aking mukha. "Alam mo na ang aklatan ay palaging nandito para sa iyo, di ba? Ang mga libro ay palaging naghihintay sa iyo na buksan ang mga pabalat at hayaan silang dalhin ka sa isang bagong lugar."

Umalis si Merry PH sa aklatan ng gabing iyon na puno ng paghanga at enchanted ng kapangyarihan ng mga kwento. Mula ngayon, hindi na siya matatakot na lumabas at lumikha ng sarili niyang kwento. Ang mga kwentong narinig niya ay hindi escapism. Ipinakita nito sa kanya ang mga panloob na yaman na mayroon siya, at ang tapang na kailangan upang harapin ang mga hamon ng tunay na buhay.

At habang naglalakad siya pauwi sa pamamagitan ng mga niyebeng kalye, itinaas ni Merry PH ang kanyang tingin sa mga bituin. Naramdaman niya, sa sandaling iyon, na natagpuan niya ang susi sa lahat; na hindi ang mga kwento sa loob ng aklatan ang nagpasaya sa kanya—at higit pa sa paraan na inalis nito ang kanyang tingin mula sa wakas at itinuro siya patungo sa mga bituin sa halip.

Mula sa sandaling iyon, si Merry PH ay bumalik sa aklatan araw-araw, upang magsimula ng mga bagong pakikipagsapalaran, at matuklasan kung ano ang maaaring ipakita ng mga librong, mahiwagang nagbago.